Αποφάσισα σήμερα για πρώτη φορά να χρησιμοποιήσω το facebook για κάτι που μου φαίνεται έστω και λίγο δημιουργικό. Πολλοί και πολλές από εσάς μπορεί να το κάνετε ήδη, γράφοντας ποιήματα, βγάζοντας φωτογραφίες, οτιδήποτε. Και να μην το κάνετε, δεν υπάρχει και κανένα πρόβλημα. Δε λέω, μ’ αρέσει να ανεβάζω κι εγώ τραγούδια που μ’ αρέσουν, να γράφω κι εγώ εξυπνάδες σε στάτους ή σε σχόλια κάτω από στάτους άλλων, να κάνω λάηκ, να κάνω αυτήν την καινούρια την καρδούλα, να προωθώ την δουλειά των φίλων μου, να κανονίζω εύκολα και γρήγορα πού θα βγώ το βράδυ (που τελικά δεν βγαίνω συνήθως), να γράφω επικήδειους για τους μουσικούς που πεθαίνουν συνέχεια, να κάνω πολιτική προπαγάνδα. Ακόμα βέβαια δεν έχω βάλει καμία φωτογραφία δικιά μου και, κυρίως, του γάτου μου, αλλά θα γίνει κι αυτό. Ωραία είναι όλα αυτά, ακόμα κι αν δεν είναι δημιουργικά, ακριβώς όσο ωραία είναι και όλα τα υπόλοιπα πράγματα στον κόσμο, δηλαδή φυσιολογικά και ανθρώπινα μέχρι να αναλυθούν και να φανούν κατασκευασμένα ως φυσιολογικά και ανθρώπινα και μετά να μην έχει μείνει τίποτα πια να το απολαύσουμε ολόκληρο.Συνέχεια →
δεν αιχμαλωτίζονται μονάχα οι λέξεις, ψέματα σου είπανε. υπάρχουν κι αιχμάλωτα σημεία στίξης. γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, η σημαντικότερη και πιο συντριπτική στιγμή ολόκληρης της προεκλογικής περιόδου ήταν η βίαιη επίταξη της |κάθετης μπάρας| μας για τις ανάγκες των αντιαισθητικών αισθητικοποιημένων σποτ τους. κατά τ’ άλλα, τα πράγματα αύριο θα εξελιχθούν όπως αρμόζει. καμιά παρέκκλιση. κι εμείς να, εδώ, στα περιθώρια της συγκυρίας, ετοιμάζουμε ποπ κορν και παρακολουθούμε απορημένοι: με πόσους ευφάνταστους τρόπους μπορεί να συντονιστεί η αλληλέγγυα οικονομία με το workfare; τι είναι χειρότερο, να χτίζεις μια φυλακή ή να κρατικοποιείς ένα κίνημα; μπορεί ένας αλτουσεριανός value-form theorist να επιχειρηματολογήσει υπέρ της σωτηρίας του καπιταλισμού; και να την πετύχει; σε ποιο βάθος φετιχισμού μπορεί η ελπίδα να εμφανίζεται ως μετωνυμία της ήττας;
νοσταλγώντας την τύρβη του επόμενου κύκλου αγώνων που θα έρθει, δε θα έρθει
*
νιώθω μεγάλος μαλάκας τώρα που τα γράφω όλα αυτά. απόψε που πήγα στο σούπερ μάρκετ με τη σιγουριά του πενηντάευρου, φτάνοντας στα ταμεία, ένα κορίτσι, ρομά ήταν, την είχαν πιάσει επ’ αυτοφώρω -μέχρι και οι συναγερμοί ρατσιστές είναι γαμώ την παναγία τους-, ντρεπόταν, δεν είχε τίποτα πάνω της έλεγε, εν τέλει πήγανε σε μια γωνία κι έβγαλε κάτι μέσα από την μπλούζα της, ήταν μια βαφή μαλλιών, για εκτυφλωτικό κόκκινο χρώμα. ουφ, τουλάχιστον την αφήσανε χωρίς παραπάνω μπλεξίματα. δεν είπα τίποτα, τι να πω κι εγώ. αλήθεια, η βαφή μαλλιών θα εμπίπτει στο καλάθι της ελληνίδας νοικοκυράς, λένε μήπως τίποτα γι’ αυτό στο jacobin;
*
άκου, πρέπει να τελειώνουμε με τη νοσταλγία. δεν την μπορώ άλλο. με καταπλακώνει. έχεις καμιά βιβλιογραφία να μου στείλεις; θα ήταν μια αρχή. δεν μπορεί. κάτι καλό θα έχει γραφτεί για τη νοσταλγία. στο μεταξύ, τσάμπα μάζευα εκείνη τη βιβλιογραφία για τον χρόνο – που δε διαβάσαμε ποτέ. έπεσα χθες πάνω σ’ αυτό. θα ήταν ίσως αρκετό. βέβαια, το pdf δεν το βρήκα ακόμη και 93 € είναι πολύς χρόνος. ούτε καν. θυμήθηκα ξανά εκείνο τον στίχο του καρούζου «παρωδία της άχραντης διάρκειας ο χρόνος|κορσέδες τα δευτερόλεπτα» και αποφάσισα ότι μετά απ’ αυτόν ποιος νοιάζεται για το βιβλίο. τσάκισα τη σελίδα. 17 στον β’ τόμο, να τον ξαναδιαβάζω πριν τα ραντεβού για να καθυστερώ με στυλ.
*
να τη πάλι η νοσταλγία. από τότε που μας άφησε άλλαξε η αυλή, το σπίτι, ο τρόπος που το κατοικώ. τον σκέφτομαι άρρωστο. τον σκέφτομαι στο τοιχάκι πάντα, να ζητά ζυμώνοντας, σχεδόν να παρακαλά για τα χάδια μας. το αθωότερο τρίχωμα, ο καρούζος το είχε πει κι αυτό. ανασυγκροτώ τα τελευταία του βήματα, όλες τις πιθανές διαδρομές, τρεκλίζοντας στο λιθόστρωτο για να βρει ένα μέρος μακριά μας να πεθάνει. τότε γίνομαι απαρηγόρητος. αλλά πάλι, ευτυχώς, η σκέψη μου τον τελευταίο καιρό είναι τόσο κομματιασμένη που δεν κρατάει για πολύ.
*
είναι οριστικό, αυτό το μπλογκ έκλεισε τον σύντομο κύκλο του. απέτυχε βέβαια παταγωδώς. για παράδειγμα, δεν κατάφερε ποτέ να με πείσει να γράψω. θα το πρόσεξες κι εσύ ότι έχω κατακλέψει όλο τον κόσμο. όχι πως δεν είχα ιδέες. αλλά να, ακόμα και τώρα, βαριέμαι λίγο που γράφω. ύστερα, ξεκίνησε με την προσδοκία να πειραματιστεί πάνω στη συνάρθρωση του προσωπικού και του πολιτικού (εξού και το αμφίφλοξ, λεηλατημένο από τον καρούζο και αυτό), στη δύση ενός κύκλου (ή πολλών) που κλείσαν αμετάκλητα. αντ’ αυτού, κατέληξε να στεγάζει διευθετήσεις παλιών και μελλοντικών ερωτικών αποτυχιών δίπλα σε ακατανόητα κομμουνιστικά λινκς. (επιπλέον, είναι κι αυτή η wordpress με τους περιορισμούς της που μου τη δίνει στα νεύρα). ολόκληρο μια αντίφαση. άμα σου λέω. ακόμη και το τραγούδι που θα ποστάρω τώρα από το παρελθόν έρχεται. τέρμα, αυτό το μπλογκ ανήκει σε έναν κύκλο που έκλεισε. ένα reboot χρειάζομαι. κι αν έτυχε να σου αρέσει κάτι, κράτα το καλού κακού. ποιος ξέρει αν θα γλιτώσει.
Πράγματι η νύχτα με συμφέρει.
Πρώτα-πρώτα ελαττώνει τις φιλοδοξίες· ύστερα
διορθώνει τις σκέψεις· έπειτα
συμμαζώνει τη θλίψη και την κάνει υποφερτότερη
τη σιωπή με σέβας ανατέμνει·
εξαίρει την όσφρηση μα προπάντων η νύχτα περιζώνει.
Νίκος Καρούζος
αγκωνιαίος κομμουνισμός:μια σκέψη αργά το βράδυ
Θυμάμαι ότι κατά τη διάρκεια δεκατεσσάρων χρόνωνστο σχολείο, από καιρού εις καιρόν όλο καικάποιος θα έλεγε, «το ΄ξερες πως είναι αδύνατο να γλείψεις τον αγκώνα σου;». Αυτό θα είχε συνήθως ως αποτέλεσμα να ξοδεύουμε τα επόμεναλεπτά προσπαθώντας ο καθένας να γλείψει τον δικό του αγκώνα.Αποτελείτεκμήριο του βάθους και τηςισχύος της ιδεολογίας το γεγονός ότι, ακόμα και σε τόσο μικρή ηλικία, ποτέ μας δεν μας πέρασε απ’ το μυαλό να γλείψει ο ένας τον αγκώνα της άλλης.
το λινκ εδώ, θα ήταν κρίμα να μην διαβαστεί ποτέ ξανά ο σύντροφος Κωμοπολιτάνος
3 χρόνια και κάτι μετά, είναι περιττό να δείξω την φωτογραφία σου· έχει γίνει viral ερήμην μου, ερήμην σου. Ελπίζω μόνο να σε ξαναδώ. (εν τω μεταξύ, η επανάσταση δεν φαίνεται στα κοντά)
Η συνάντηση ήταν για τις 20:00 στην πλατεία Άθωνος. (κάποιοι φίλοι είχαν γράψει κάποτε κάτι ωραίο γι΄ αυτή, ψάξ΄ το). Εγώ βέβαια αργώ πάγια. Ήταν αν μην τι άλλο τρελό ότι, φεύγοντας από το σπίτι, στο πρόσφατο ιστορικό των υπολογιστών μας πάνω πάνω, υπήρχε η ίδια αναζήτηση: “πλάτωνος φαρμακεία”. Τότε γελάσαμε με την αμφισημία· είπαμε πως εγώ έφερνα κακοχωνεμένο Derrida για εντυπωσιασμό κι εσύ τα προφυλακτικά. Δεν θα χρειαζόταν πολύς καιρός για να αποδειχθεί πως εσύ μας προμήθευες με φάρμακο κι εγώ με το φαρμάκι.
[Π]οτέ δεν θα δουλέψω Αρτύρ Ρεμπώ, Μια εποχή στην κόλαση
Θα δούμε παρακάτω ότι πραγματοποιήθηκε ιστο-
ρική αλλαγή από τη στιγμή που ο Χέγκελ και ο Μαρξ πήραν
τη θέση του Ρεμπώ και του Λωτρεαμόν στις καρδιές των νεαρών Πολ Νιζάν, Η συνωμοσία
Οι παραπάνω αναφορές δεν είναι προοίμιο· είναι μια ξόβεργα. Κι εγώ δεν προσπαθώ να ιδρύσω γενεαλογίες, διανύω απλά τις αποστάσεις. Το κείμενο αυτό των Endnotes είχα ξεκινήσει να το μεταφράζω με σκοπό να συνοδεύσει μια συλλογική έκδοση μεταφρασμένων κειμένων και άρθρων πάνω στον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου. Το εγχείρημα εκείνο –όπως συμβαίνει συχνά με τέτοια συλλογικά σχέδια– δεν ευοδώθηκε ποτέ, κι έτσι μια πρώτη και λειψή εκδοχή της μετάφρασης έμεινε να μαζεύει ψηφιακή σκόνη, εγκλωβισμένη σε έναν φάκελο με το αδιάφορο όνομα Newfolder(3). Από κει την ανέσυρα για να την ολοκληρώσω και να την επιμεληθώ με φροντίδα.Συνέχεια →
Είμαι πια βέβαιος ότι η δασκάλα στα γερμανικά μ’ έχει καταχωρήσει σαν κνίτη. Το κακό ξεκίνησε όταν πήρα το θάρρος να τη ρωτήσω για την έννοια του sinnlich στον Μαρξ, για να χειροτερέψει όταν ενημέρωσα την τάξη πως το Clara-Zetkin-Park πήρε το όνομά του από τη σοσιαλίστρια και φεμινίστρια Κλάρα Τσέτκιν. Έκτοτε ξεκίνησαν τα προβλήματα. Για παράδειγμα, την προηγούμενη βδομάδα που μαθαίναμε αριθμούς και χρονολογίες, μου ζήτησε να διαβάσω το 1917. „Neunzehnhundertsiebzehn”, είπα ατάραχος, ενώ με ζώνανε τα φίδια. Ακόμη χειρότερα, τις προάλλες που κάναμε μια χαζή άσκηση για τα είδη μουσικής που μας αρέσουν, η δασκάλα με ρώτησε (αν έχει τον θεό της) πώς βρίσκω τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. „Total schlecht”, απάντησα χωρίς περιστροφές, κι όμως φοβάμαι πως το εξέλαβε μονάχα αισθητικά. Τέρμα, νομίζω πως πρέπει να της μιλήσω για τον Hans-Jürgen Krahl προτού η κατάσταση επιδεινωθεί (ή, έστω, να της εξηγήσω ότι οι κνίτες δεν διαβάζουν Μαρξ – τουλάχιστον όχι αν δεν συνοδεύεται από τον Ένγκελς).
/2/
Το ρήμα kommen το συναντάμε συνέχεια. Είναι το βασικό μας ρήμα για την κλίση των ρημάτων (ας πούμε σαν το λύω), ενώ βάζω στοίχημα πως τον τελευταίο καιρό έχω απαντήσει „Ich komme aus Ioannina” πιο πολλές φορές απ’ ό,τι έχω πει καληνύχτα. Βέβαια, το kommen έχει και μια άλλη χρήση, εξαιτίας της οποίας χαμογελάω μόνος μου κάθε φορά που επανέρχεται. Μια συντρόφισσα μάς είχε πει την ιστορία ενός φίλου της που ταξιδεύοντας στο Βερολίνο επισκέφθηκε μια gay σάουνα. Εκεί γνώρισε κάποιον. The thing escalated quickly και σύντομα βρέθηκαν να ερωτοτροπούν σε κάποιο σκοτεινό απόμερο σημείο. Ως τότε δεν είχε χρειαστεί να πούνε πολλά· πάλι καλά γιατί ο φίλος της ιστορίας γερμανικά δεν μίλαγε. Σε μια κρίσιμη καμπή, ωστόσο, ο γερμανός ρώτησε „kommst du?” για να εισπράξει την αγχωμένη απάντηση „Griechenland”. Την επόμενη στιγμή, το σκοτεινό απόμερο σημείο αντηχούσε από τα γέλια άλλων ζευγαριών και ντροπιασμένος ο φίλος είχε μάλλον καταγραφεί ως εκείνος ο εθνικιστής gay που τελειώνει υμνώντας την Ελλάδα.
/3/
Κρατάς μυστικό; Καμιά φορά σκέφτομαι ότι η βασική διαμεσολάβηση της εποχής μας, η κατάργηση της οποίας μπορεί να πυροδοτήσει μια συλλογική απόπειρα ευτυχίας (με άλλα λόγια τον κομμουνισμό), είναι εκείνο το συγκολλητικό s που διαφοροποιεί τη λέξη arbeitslos από την klassenlos.
Δε θέλω άλλες ειδήσεις, δώσε μου μόνο μουσική
Ειρήνη πόλεμος ειρήνη πόλεμος ειρήνη
-Τι να τις κάνω τόσες λέξεις μεσοπέλαγα;
Με δέκα μίλια φεύγοντας το καλοκαίρι μας αφήνει.
Πες μου γι αυτούς που χάσανε τη βασιλεία των ουρανών
Το νέγρο πρίγκηπα που κλαίει για τσιγάρο
Τραγούδα μου το παρελθόν, το παρελθόν, το παρελθόν
Τον επικήδειο των δασών και το σβησμένο φάρο.
Δε θέλω άλλες ειδήσεις, δώσε μου μόνο μουσική
Μη μου μιλάς για το διάστημα, ξέρω τη Μοζαμβίκη
Τραγούδα μου τη στάχτη, τραγούδα μου τη λευτεριά
Tραγούδα μου τα δάκρυα σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη.
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
Ένας φίλος μάς είχε μιλήσει κάποτε για τον Λουίτζι, «το παιδί που κοιμότανε σπουδαίος ποιητής και ξυπνούσε βιαστικός προλετάριος». Ωραίος τύπος ο Λουίτζι· πώς να τον λησμονήσεις; Ήρθε μοιραία στο μυαλό μου διαβάζοντας για τον Xu. Τον φαντάζομαι κάπως έτσι. Με μια διαφορά. Ο Xu δεν μπορούσε ή δεν άντεχε να τα κρατά αυτά τα δυο διαχωρισμένα. Η ποίηση του Xu –λέξεις που αναβλύζουν από τα έγκατα της προλεταριακής του εμπειρίας– είναι υπερβολικά παλλόμενη για να συμβιβαστεί με κάποια γλυκερή αυτονομία. Η ποίηση του Xu είναι ενοποιημένη με τη σύντομη ζωή (και τον θάνατό) του με έναν τρόπο αρνητικό και διεστραμμένο, διεστραμμένο όσο και η κοινωνία με την οποία βρισκόταν σε σύγκρουση. Η ποίηση του Xu ξεσπά, εξωθεί. Καμιά υπόσχεση ευτυχίας, καμιά ουτοπική διάθεση συμφιλίωσης δεν την κινεί. Όλη η εκμετάλλευση και όλοι οι φετιχισμοί αυτού του γαμημένου κόσμου ανάγλυφοι και τα ποιήματά του μια καθαρή αρνητικότητα. Υπάρχει μια απόσταση. Ανάμεσα στην άρνηση και το ακρότατό της, την αυτοκατάργηση. Απόσταση που εν πολλοίς διανοίγει σήμερα τη δυνατότητα για την κατάργηση των φετιχισμών. Ο Xu τη διανύει. Φευ, μοναχικά, ενσώματα και καθόλου μεταφορικά.
Λυπήθηκα πολύ. Το πέρασμά του ήταν σύντομο και πικρό. Μα, ακόμη κι έτσι, δεν ήταν λίγα αυτά που κατάφερε. Έζησε και πέθανε με πάθος. Ή όπως λέει ο ίδιος, «όποιος με ξέρει/δεν θα ξαφνιαστεί που φεύγω/ακόμα λιγότερο, δεν θα πρέπει να θρηνήσετε/ήμουν μια χαρά όταν ήρθα και μια χαρά όταν έφυγα». Ο Adorno είχε πει πως κάθε έργο τέχνης είναι ένα έγκλημα που δεν διαπράχθηκε. Θα το πω. Η τέχνη του Xu, δηλαδή η ζωή του, ήταν ένα έγκλημα που διαπράχθηκε. Μη με ρωτάς για το υποκείμενο του εγκλήματος. (Ήταν ο Xu ή ήταν η λογική του κεφαλαίου, προσωποποιημένη στον εργοστασιάρχη ή τον επιστάτη του, στον ιδιοκτήτη των 10 τετραγωνικών μέτρων, στα κόμιστρα που πλήρωνε για να συναντήσει το κορίτσι του;). Αλήθεια, πώς γράφεις το υποκείμενο, με υ κεφαλαίο ή μικρό;
Συμπαθάτε με για την απόσταση που διανύω, πείτε πως είναι εν θερμώ. Ας θάψουμε τώρα τους νεκρούς μας και ας χαζέψουμε για λίγο τον ουρανό που ο Xu δεν μπορούσε να αγγίξει, αύριο ξυπνάμε βιαστικά.
αμφιφλοξ 