Ο Α. το είπε καλά εκείνο το βράδυ. "Αναστοχασμός και έρωτας", να δυο πράγματα στα οποία αξίζει κανείς να βουτήξει, τώρα που ένας κύκλος έκλεισε, μαζί με τις προσδοκίες του. Κι εσύ το ξέρεις πως ένας βιωμένος κύκλος αγώνων είναι πολλά περισσότερα από δυο λέξεις που χρησιμοποιούμε στις αναλύσεις μας. Μην τα πολυλογώ, τα παρακάτω ας είναι μια ελάχιστη συμβολή στη διαχείριση της κατάθλιψης (και της φτώχειας).
*
[Π]ώς είναι δυνατό να δρούμε ενώ γνωρίζουμε τα όρια της δράσης μας; Σε κάθε αγώνα υπάρχει μια τάση για ενότητα, που παράγεται από τη θέληση να συντονίσουμε την ανατρεπτική δραστηριότητα, σαν τη μοναδική ελπίδα να επιτύχουμε ο,τιδήποτε. Όμως, εν τη απουσία ενός εργατικού κινήματος –το οποίο ήταν σε θέση να υπάγει τη διαφορά σε μια θεμελιώδη ομοιότητα– αυτή η τάση για ενότητα στέκει δια- ψευσμένη. Δεν υπάρχει τρόπος να επιλύσουμε το πρόβλημα του συντονισμού στη βάση αυτού που είμαστε [...] Μπροστά σε αυτά τα όρια του αγώνα, είμαστε παντελώς ανήμποροι να τα ξεπεράσουμε. Το πρόβλημα για τους ακτιβιστές είναι πως μια επίγνωση των ορίων εμφανίζεται ως απώλεια και ήττα. Η λύση γι’ αυτούς είναι να εκβιάσουν μια άμεση επίλυση (resolution). Αναγνωρίζουμε, αντι- θέτως, ότι η μάχη δεν θα κερδηθεί άμεσα, υπερπηδώντας τα όρια. Αντ΄αυτού, θα πρέπει να προσκρούσουμε σε αυτά τα όρια, ξανά και ξανά, έως ότου μπορέσουν να σχηματοποιη- θούν. Η αδυναμία να επιλύσουμε το πρόβλημα του συντονισμού –ενώ παραμένουμε αυτό που είμαστε, σε αυτή την κοινωνία– πρέπει να θεωρητικοποιηθεί εντός του αγώνα, ως ένα πρακτικό πρόβλημα. Οι προλετάριοι πρέπει να φθάσουν να αντιληφθούν πως το κεφάλαιο δεν είναι απλώς ένας εξωτερικός εχθρός. Μαζί με το κράτος, είναι ο μόνος τρόπος συντονισμού μας. Συσχετιζό- μαστε ο ένας με την άλλη μέσα από το κεφάλαιο· είναι η ενότητά-μας-σε-διαχωρισμό. Μονάχα στη βάση μιας τέτοιας συνείδησης –όχι της τάξης, αλλά του κεφαλαίου– θα καταστεί η επανάσταση δυνατή, ως ανατροπή αυτής της κοινωνίας.
Εν τω μεταξύ, αυτό που επιζητούμε δεν είναι πρόωρες απαντήσεις ή εκβιασμένες λύσεις, αλλά μάλλον μια θεραπεία κατά της απελπισίας: είναι μόνο στην πάλη με το όριο που οι προλετάριες θα σχηματοποιήσουν το ερώτημα, στο οποίο απάντηση είναι η επανάσταση.
Endnotes #3 | Spontaneity, Mediation, Rupture
*
Μα είναι απίστευτο πόσο διαφέρουν
οι άνθρωποι στον τρόπο που σκορπάνε τις ελπίδες τους.
Οι περισσότεροι αυτοσχεδιάζουν: φαντάζονται
ό,τι μπορεί να περάσει απ' το μυαλό τους,
προκειμένου να κρατηθούν στο ναυάγιο της εικόνας τους·
ορισμένοι αποδέχονται την κατάντια τους
σαν να την περίμεναν για να υπάρξουν επιτέλους
ακέραιοι. Μετά ήρθε η φωτιά να κατοικήσει
τα σπίτια που δεν έκαιγαν οι ίδιοι
από μιάν ανεξήγητη αυτοσυγκράτηση
ή μιάν εντελώς δικαιολογημένη
αίσθηση ματαιότητας. Κι ενώ η πόλη
γινόταν ακατάσχετη στάχτη
κι όσοι θυμούνταν ξαφνικά πως ζουν ακόμη
προσπαθούσαν να γλυτώσουν
από το θάνατο το θάνατό τους,
εγώ κοιμόμουν μιάν αυλή γεμάτη τριαντάφυλλα.
Είχα γυρίσει σπίτι. Φύτευες δυό χέρια ευκάλυπτο,
κι ανάσαινα ένα στήθος απόγευμα
γεμάτο ψυχές εργατικές και τεμπέλικα μωρά.
Άνοιξες το βράδυ· φορούσα κατάσαρκα δροσιά
γεμάτη τριαντάφυλλα απ' τη μικρή αυλή. Κατάπια
δυό γλυκόξινα κεράσια, όταν μ' αγκάλιασες...
Γιώργος Μπλάνας, Επεισόδιο
αμφιφλοξ 
μια μέρα
ο χρόνος θα τουιτάρει
και θα τα παίξουμε
*(καλή αρχή)*
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
μιλ μερσί αγαπημένη γκουρ-μπέτυ μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μια μέρα
ο χώρος θα διασταλεί
και θα κάνει χρόνο.
Χρόνο για παιχνίδι.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
θα είναι από άλλο ορυχείο αυτός ο χρόνος
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο