θραύσμα από το χθεσινοβραδινό όνειρο

Paul Celan

Corona

Από το χέρι μου τρώει το φθινόπωρο το φύλλο του:
είμαστε φίλοι.
Ξεφλουδίζουμε το χρόνο απ’ τα καρύδια και του μαθαίνουμε να περπατά:
ο χρόνος γυρίζει πίσω στη φλούδα.

anselm kiefer | Mohn und Gedächtnis

Στον καθρέφτη είναι Κυριακή,
στο όνειρο ο ύπνος,
το στόμα μιλά την αλήθεια.

Το μάτι κατηφορίζει προς το φύλο της αγαπημένης:
κοιταζόμαστε,
μιλάμε για πράγματα σκοτεινά,
αγαπιόμαστε σαν μήκων και μνήμη,
κοιμόμαστε σαν το κρασί μες στα κοχύλια,
σαν τη θάλασσα στη ματωμένη λάμψη του φεγγαριού.

Στεκόμαστε αγκαλιασμένοι στο παράθυρο, μας κοιτούν
από το δρόμο:
είναι καιρός πια να μάθουν!
Είναι καιρός να μάθει η πέτρα να ανθεί,
η ανησυχία να χτυπά την καρδιά.
Είναι καιρός να είναι καιρός.

Είναι καιρός.

♦

♦

Συναντηθήκαμε ξανά στον δρόμο που είχαμε βρεθεί την τελευταία φορά. Κανείς από τους δυο μας δεν μπορούσε να θυμηθεί πόσος καιρός είχε περάσει. Ήταν και πάλι νύχτα. Είχες γεράσει πολύ· εγώ ήμουν λίγο νεότερος απ’ ό,τι τότε. Στο ένα χέρι κρατούσες τόσους πολλούς παπαρουνόσπορους, το άλλο σου χέρι ήταν αλειμμένο με μέλι. Γεύθηκα και τα δύο. Σου είπα ότι σκεφτόμουν πως έμοιαζε με το περίφημο ποίημα του Celan: Mein Aug steigt hinab zum Geschlecht der Geliebten: wir sehen uns an, wir sagen uns Dunkles, wir lieben einander wie Mohn und Gedächtnis [Το μάτι κατηφορίζει προς το φύλο της αγαπημένης: κοιταζόμαστε, μιλάμε για πράγματα σκοτεινά, αγαπιόμαστε σαν μήκων και μνήμη]. Ίσως είχα παρασυρθεί σε αυτήν τη σκέψη τρώγοντας από το χέρι σου. Το ποίημα αρχίζει έτσι, όχι πως το ήξερες. Με μάλωσες. Μου είπες πως τα είχα όλα λάθος, πως μου είχες φέρει καθετί το αισθησιακό: τη νύχτα και τη μήκωνα και το μέλι. Κι εγώ το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν αυτό το χαζό ποίημα. Λυπήθηκα που είχε σκαλώσει εκεί. Είχε σκαλώσει εκεί με την ανάμνηση των hamantaschen, γλυκών της γιορτής του Πουρίμ με παπαρουνόσπορους και μέλι, για τα οποία δεν είχα τίποτα να πω. Και τελοσπάντων, είπες, το μέλι ήταν μνήμη γινόμενη μύθος. Το μέλι ήταν ένα συντηρητικό, εμπόδιζε τη μνήμη να είναι εκρηκτική αναγκάζοντας τα πράγματα να αντέχουν αφύσικα. Το μέλι ήταν ο εχθρός της παροδικότητας. Ρώτησα για την ηλικία σου. Το μέλι είπες ήταν μια δύναμη του φωτός. Σου είπα ότι το ποίημα δεν ήταν χωρίς αισθησιασμό, ότι ο Celan δεν ήταν μονάχα έρημα τοπία θανάτου, δίχως καν λουλούδια. Σου είπα να αφουγκραστείς τον ρυθμό του, τους επίμονους αμφιβράχεις του. Δεν δεχόσουν τίποτε. Καθίσαμε για λίγο στη σιωπή, το ένα σου χέρι γεμάτο παπαρουνόσπορους και το άλλο καλυμμένο με μέλι.

* το όνειρο (και η βοήθεια και η επιλογή του Schubert) είναι του http://prolapsarian.tumblr.com

κομμουνισμός σημαίνει να μη χρειάζεται να λέμε γεια

Διασταυρωθήκαμε απρόοπτα. Δυο βήματα απ΄ τον σταθμό, αν και κανείς μας δεν φαινόταν να έχει όρεξη για ταξίδια. Άσχημη γειτονιά, δυσκολεύομαι να βρω έναν λόγο πρόχειρο για να μην την αποφύγω. Αυτόν τον δρόμο τον είχαμε περπατήσει κάποτε μαζί, ψάχνοντας για μάσκες με πολύχρωμα φίλτρα. (Θα πρέπει να πλησίαζε κάποια πορεία κάποιας δεθ κάποιου σεπτέμβρη, απ΄ αυτούς που θα γινόταν χαμός. Ή μήπως ήταν κάποιος δεκέμβρης έναν χρόνο μετά τον δεκέμβρη;). Τώρα εγώ απλά τον διανύω βιαστικά, πηγαίνοντας να αφήσω βιογραφικά σημειώματα και εκκαθαριστικά εφορίας σε ευυπόληπτα κεκ, 2 νούμερα δίπλα και 2 ορόφους πάνω από ανυπόληπτα μπουρδέλα. Εσύ ποιος ξέρει. Χαιρετηθήκαμε αχνα. Στη γωνία τέσσερις διάδες, χασκογελούσαν λες και ήξεραν

ενημέρωση κατάστασης

πρωτοδημοσιεύθηκε στο facebook

Είναι σαν κοντά στα και εκτός από τα λιοντάρια, τις τίγρεις, τους λαγούς και όλα τα άλλα πραγματικά ζώα, τα οποία ομαδοποιημένα αποτελούν τα διάφορα φύλα, είδη, υποείδη, οικογένειες κοκ του βασιλείου των ζώων να υπήρχε επίσης και το ζώον, η ατομική ενσάρκωση του όλου βασιλείου των ζώων.

Καρλ Μαρξ (μιλώντας για το χρήμα ως γενικό ισοδύναμο των εμπορευμάτων στην 1η έκδοση του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου)

Ααααααα! για λέγε, για λέγε, για λέγε, για πες – μελαγχολία έχουμε; φιλτράκια έστω; – για λέγε, για λέγε, για πες

Γιώργος Πρεβεδουράκης, Κλέφτικο

Αν ήμουν cultural theorist (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), θα έγραφα κάτι για την ομολογία ανάμεσα στην επικοινωνιακή μορφή facebook και στην εμπορευματική/χρηματική ανταλλαγή. Από μια άποψη, αν το καλοσκεφτείς, το facebook είναι το βασίλειο της ελευθερίας. Υπάρχει μια θέση για τον καθένα εδώ, αρκεί βέβαια να έχει πρόσβαση στα ίντερνετς· εδώ, με μια απλή και δωρεάν εγγαφή, καθεμιά μπορεί να αυτοπαρουσιαστεί με τον τρόπο που εκείνη θέλει, και όλοι είναι ελεύθεροι να αλληλεπιδράσουν με όλους. Στο πάρτυ του ατομικού φιλελευθερισμού οι δυνατότητες είναι οριακά απεριόριστες. Για παράδειγμα, είσαι ελεύθερος να εκθέσεις την ευαίσθητη πλευρά σου και το νέο σου smartphone, να μοιραστείς την ποιητική σου φλέβα και να μάθουν επιτέλους όλοι για εκείνο το ταξίδι σου στη Βαρκελώνη.

αργοπορημένος απολογισμός

∼

Ερείπιο απ΄ τα ναρκωτικά του ήλιου έρχεσαι
ν΄ αποτελειώσεις την παλιά συνομιλία
να με ξεπλύνεις απ΄ την περασμένη άνοιξη

Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω

νίκος-αλέξης ασλάνογλου

∗