στον ίσκιο του ανθισμένου κοριτσιού

(ή αφιέρωση από ένα παρελθόν που λύπη)

(ή χρόνια πολλά και μέρες που θα ορίζουμε)

 

[ταράχτηκα λίγο και δεν μπορώ να αποφασίσω με ποιο τραγούδι να ξεκινήσω. Θα βάλω και τα δύο. Επίσης, ξέρω ότι αυτό το post είναι πιο μπουκωμένο και από εκείνες τις άσχημες αφίσες του φεστιβάλ «άμεσης δημοκρατίας». Σπαταλημένη τετραχρωμία]

«Θέλω
να σε κοιτάξω κλεφτά ενώ διαβάζεις,
να ψηλαφίσω το σηκωμένο σου πουλί το πρωί,
να σε χαϊδέψω στην πλάτη και να ξύσω ό,τι μη λείο βρω,
να πούμε κάτι αστείο και να γελάσουμε,
να μην ξέρω αν θέλεις να έρθω μαζί σου αλλά εγώ να μην αντέχω και να έρχομαι,
να χαζέψουμε ζευγάρια salomon και e-readers στο internet,
να σε γλείψω στο μάγουλο,
να μου εξηγήσεις τι είναι η αφηρημένη εργασία,
να σε κοροϊδέψω για το γυμναστήριο,
να μου πιάσεις το πόδι ενώ μιλάμε με τα παιδιά στη μ.γ.,
να βάλω μισή σκελίδα σκόρδο στο ρύζι και να κάνεις σαν να έριξα μια αρμαθιά,
να σου πάρω το πάπλωμα και να ξυπνήσω μέσα στη νύχτα να σε σκεπάσω,
να σε μυρίσω… αχ, πόσο μου ‘χει λείψει η μυρωδιά σου!»

Ο μεγαλύτερος τρόμος
ελλοχεύει στο δόσιμο
Όταν η ψυχή
μοιράζει τον άρτο της
είναι χίλια λόγια που χάνουν
το χνούδι τους

Γιάννης Στίγκας, Η αλητεία του αίματος

-και τώρα μας το λες ρε ποιητή;-

                                                                                                                                                      ***

Κάποτε θα ’φευγες, και θα ’μουν
εγώ που θα σου το ζητούσα.
Ξέρεις, καθένας έμαθε
κάποτε, κάπου, μια φορά,
ένα μονάχα τρόπο να ’ναι·
τ’ άλλα κουβέντες άχρηστες,
μια θλιβερή περιφορά
σε δειλινά που αρνήθηκαν
κάποτε, κάπου, μια φορά,
να μας συντρίψουν.
(Κι όμως, καθένας έμαθε
να νοσταλγεί τη συντριβή του.)
Κάποτε θα ’φευγες· πως ήταν
κάποια στιγμή που φάνηκε να σμίγουν
δρόμοι σαφώς ασύμβατοι, δεν έχει σημασία:
νύχτα, κι η νύχτα, μια φορά
τουλάχιστον, θα κάμψει την κάθε διαφορά.
Όσο για μας: αυτό που φεύγει και μακραίνει
διαφέρει κατά συντριβή
απ’ ό,τι φεύγεται και μένει.

Γιώργος Μπλάνας, Νύχτα